ศาลเจ้าวะดะ

นี่คือ ศาลเจ้าวะดะ
จากบันทึกเล่าของศาลเจ้า ได้บอกไว้ว่าเริ่มกราบไหว้กันในปีที่ 34 ของรัชสมัยฮะคุโอ (ค.ศ. 675) โดยเทพเจ้าประจำศาลเจ้านี้คือเทพทะคะโอะคะมิ ซึ่งเป็นเทพที่ควบคุมน้ำ ในช่วงแรกเรียกศาลเจ้านี้กันว่า “เกนเทงโนชะ” หรือ “ฮะจิไดริวโอชะ” และในสมัยเอะโดะ ได้มีการกราบไหว้กันว่าเป็นเทพประจำหมู่บ้านคิโนะชิตะ 1ใน 5 หมู่บ้านในยุคที่เป็นเขตอยู่อาศัยรอบปราสาทเซะเซะ และได้เปลี่ยนชื่อมาเป็นชื่อในปัจจุบันในสมัยเมจิ โดยนำชื่อเรียกริมทะเลสาบ “หาดวะดะ” ตรงบริเวณที่รักษาอยู่มาเป็นชื่อศาลเจ้า
ภายในบริเวณศาลเจ้า นอกจากอาคารหลัก (ทรัพย์สินทางวัฒนธรรมที่สำคัญ) แล้ว ยังมีอาคารไหว้ที่มีหลังคาเป็นทรงที่เรียกว่าอิริโมะยะซึคุริ และประตูด้านหน้าที่เป็นประตูที่ย้ายมาจากอาคารจุนกิโด โรงเรียนของเซะเซะฮัง (การแบ่งการปกครองในสมัยนั้น) และยังมีต้นแปะก๊วยต้นใหญ่ที่มีอายุกว่า 600 ปี สูงประมาณ 24 เมตร โดยมีการเล่าสืบต่อกันมาว่า อิชิดะ มิสึนะริ ได้ถูกมัดไว้ที่ต้นไม้นี้ ในระหว่างทางที่ถูกส่งตัวไปยังเมืองเกียวโต หลังจากพ่ายแพ้ในการสู้รบเซะคิกะฮะระและถูกจับตัวได้