ซังโคะ โนะ มัสสึ

ในปีที่ 1 ของรัชสมัยไดโด (ค.ศ. 808) ครั้งที่ พระโคโบไดชิได้เสร็จสิ้นการเรียนพระธรรมที่จีนสมัยราชวงศ์ถังแล้ว พระอาจารย์ฮุยโกวซึ่งเป็นพระอาจารย์ของท่าน ได้มอบเครื่องใช้ทางศาสนาของนิกายมิคเคียวชนิดหนึ่ง คือ ซังโคะโช (วัชระสามแฉก) ในตอนที่จะเดินทางกลับญี่ปุ่น พระโคโบไดชิ จึงทำการอธิษฐานกับซังโคะโชนั้นว่า “จงไปยังที่ๆเหมาะสม เพื่อให้เราเผยแพร่หลักธรรมแบบมิคเคียว โดยวิชาที่เราได้รับสืบทอดมาได้อย่างสมบูรณ์นี้” และทำการขว้างซังโคะโชไปที่ฟ้าทิศตะวันออก
ซังโคะโชที่ลอยข้ามทะเลมานั้นได้ถูกพบบนต้นสนบนเขาโคยะซัง ในเมืองคิอิโนะคุนิ ในปีที่ 7 ของรัชสมัยโคนิน (ค.ศ. 816) ท่านโคโบไดชิ จึงเห็นว่าที่เขาโคยะซังนี้ เหมาะที่จะเปิดโรงปฏิบัติธรรมของชินกอนมิคเคียว ซึ่งก็ได้เรียกต้นสน (มัสสึ) ที่เกิดปาฏิหารย์ขึ้นนี้ว่า “ซังโคะ โนะ มัสสึ”
มีการอ้างอิงจากตำนานที่กล่าวมานี้ จึงทำให้เกิดความศรัทธานับถือจากผู้คนเกี่ยวกับต้นสนที่เติบโตในสถานที่ที่มีความเกี่ยวข้องสัมพันธ์กับพระโคโบไดชิ และจะเรียกเหมือนกันว่า “ซังโคะ โนะ มัสสึ” โดยมีช่วงเวลา 3 ปีที่พระโคโบไดชิมาเก็บตัวฝึกทางธรรมที่วัดอิชิยะมะเดระตอนช่วงที่ตรงกับปีชงของท่าน ได้มีต้นสนซังโคะ โนะ มัสสึ เจริญเติบโตที่หน้าประตูวัด โดยสนสามใบนี้ถือเป็นสิ่งนำโชค ผู้คนที่มาสักการะเป็นจำนวนมากมักจะเก็บสนสามใบที่ร่วงกลับไปเป็นของฝากที่ระลึก